Gedicht De Witte Roos

Dit gedicht past heel mij bij het symbool van afscheid en herinnering en witte rozen op een kist. 

Adem houdt op, warmte wordt kilte

diepe kilte als van dood en lachen wordt stilte,

echo van vragen dat geen antwoord vindt.

Maar een mensennaam kan niet vergaan,

niet verzinken in oneindig niets.

Jouw naam heeft klank en toon gezet

van hoe de jouwen verder gaan.

In gemis, maar ook in vertrouwen,

dat leven léven wordt,

als er maar genoten wordt,

gevochten en geknokt, geliefd en gelachen.

Zo wordt jouw naam een witte roos aan ons hart,

bloeiend voor altijd, geurig en welriekend,

maar ook doornig stekend,

want jij bent er niet als wij jou roepen

en ons zoeken zal nooit vinden worden,

geen samen lachen en geen samen praten meer.

Maar in stilte zul jij bloeien aan ons hart

als schitterende herinnering,

levend, tegen alle weerwil in.

Nee, vergeten zullen wij jou niet.

Wees gerust,

rust maar zacht,

rust in vrede.

Bron: kuleuven.be