Is er niet veel geld voor een uitvaart?
Lees hier het verhaal van een vinding van een kluizenaar. Het brengt je misschien op ideeën hoe je van iets naars toch iets heel moois kan maken met weinig middelen.
Hé, zegt het kleine meisje, jij hebt dezelfde jas aan als ik.
Dan ben je heel belangrijk met zo’n jas aan, antwoord ik, wil je me helpen? Even daarvoor heeft ze afscheid genomen van haar opa, in zijn huiskamer.
Opa was gevonden door de thuiszorg. Zij zagen geen beweging binnen toen ze aanbelden. De twee zorgdames vonden hem onderuitgezakt op zijn stoel. Hoe laat hij was overleden weten niet maar het was zeker meer dan 24 uur geleden.
” Hij leefde als een kluizenaar.”
De dochter van meneer vertelde mij dat er niet veel geld was voor de uitvaart. Ik heb mijn vader al zo lang niet gezien, hij leefde als een kluizenaar, dus neem maar mee, zei ze. Ik weet het anders ook niet. Daar dachten de schoonzoon en ikzelf anders over. Eerst samen zitten, praten, kijken naar de mogelijkheden en de kosten en dan pas beslissen. Het is immers zo, als je de gemeente een uitvaart laat aannemen bij financieel onvermogen van overledene, dan zal de gemeente daarna aankloppen bij de kinderen van de overledene. Dus beter is om samen te kijken hoe je zelf de kosten voor een uitvaart kunt beperken.
” Dat scheelt veel geld. “
De goedkoopste variant, á la minute afscheid nemen en meneer meteen meenemen, dat voelde niet goed. Daarom besluiten we voor een stille crematie zonder nabestaanden erbij, met voorafgaand een opbaring in zijn eigen bed en een kleine intieme huiskamerdienst. Als we gaan rekenen, komen we ruim 2.500 euro lager uit in vergelijking met een van de grootste uitvaartondernemingen in Nederland. Dat scheelt veel geld. Kortom, thuisopbaren dus. Het team van De Witte Roos zorgt ervoor dat bij elke situatie, ook bij een vinding, de overledene netjes, fris, schoon en vooral waardig opgebaard wordt. Ook bij een thuisopbaring controleren we iedere dag of alles nog in orde is. Dat hoort bij onze service.
Meneer lag vredig in zijn eigen bed. Dat is een betere herinnering om mee te nemen dan het beeld van hem scheef in zijn stoel… Drie dagen later was het afscheid op het huisadres. Toen ik binnenkwam zat een van de kleindochtertjes op een stoel naast het bed tegen haar opa te praten en een manneke van 7 jaar speelde met zijn autootjes in de huiskamer. De allerkleinste lieverd verschool zich achter de rokken van haar moeder.
“Van iets naars naar iets moois.”
De intieme afscheidsceremonie was in de huiskamer van opa, een vertrouwde omgeving voor de kleintjes. Het jonge gezin had zelf bloemen meegenomen. Ieder mocht een bloem bij opa leggen in zijn kist. En ja, dan is het zover, het moment van de kist sluiten. Ook dat doen we samen. Kleine kinderhandjes draaien ijverig en met zeer veel aandacht de knopjes van de kistdeksel vast. Ze leggen zelf, samen met papa en mama de bloemen op de kist en duwen de kist samen naar de gang. Daar trekken we onze jassen aan.
Hé, zegt het jongste meisje, jij hebt dezelfde jas aan als ik.
Dan ben je heel belangrijk met zo’n jas aan, antwoord ik, wil je me helpen?
We lopen samen naar buiten, we zetten samen opa in de rouwauto en samen lopen we voorop tot aan de brug langs de weg. Op de brug zwaaien we opa uit. De kleine meid houdt nog steeds mijn hand stevig vast. Weer terug bij het woonhuis zegt de schoonzoon tegen mij: “Dankjewel, ik wist niet dat je van zoiets naars, zoiets moois kon maken.”
Plechtig wijs ik naar de kleinste dame en ik antwoord: dat kan alleen maar met zo’n mooie jas aan.